Pemberton, Owl Creek

Als je bedenkt dat je alle mooie en typisch Canadese campsite's hebt gehad, dan is Owl Creek tot nu toe het meest kenmerkend. Misschien ga ik in herhaling vallen maar deze is echt fantastisch, gelegen langs een rivier. Deze campsite is noodgedwongen omdat Nairn Fall Campsite geheel vol was. Nu zitten we een paar kilometer na Mount Currie, voorbij Pemberton.

Vandaag nog steeds bewolkt, helaas hebben we de zon nog weinig gezien deze vakantie. Wel blij dat het droog is en dat we wat kunnen doen. Vandaag stond een bezoek aan Whistler op het programma, het voormalige Olympische dorp van de Winterspelen van Vancouver. Rond elf uur parkeerden we op een vrijwel vol parkeerterrein, met zo'n RV blijft het lastig. Maar het lukte.

Bij de skatebaan gekeken en in het dorpscentrum een drukte van jewelste. Het deed erg ontspannen en prettig aan. Het dorp ademt hier downhill mountainbiken. Een kolfje naar mijn hand, duizenden waren er. En dan overdrijf ik niet eens. Eerst een lekker bakkie of het dorpsplein, live muziek en vele activiteiten. Een levendig bergdorp met een gezellige winkelstraat. Bij de kabelbanen was het een komen en gaan van downhillers met hun downhill mountainbike. Helmen op en gas erop. 

Rond drieën vertrokken we uit Whistler en reden zo'n 20 kilometer richting Permberton waar we van plan waren bij Nairn Falls te overnachten maar helaas was de campsite overvol. Wat nu?.....

Bij het visitors centre in Pemberton gevraagd en daar werd ook aangeboden om op hun parkeerterrein onze camper neer te zetten voor de nacht omdat de eerste campsite richting Lillout ongeveer 80 kilometer verderop lag. Daar voelden we weinig voor, dat was nog best een end rijden.

Maar ze boden ook een alternatief, net buiten Pemberton, richting d'Arcy lag een kleine onbeheerde campsite genaamd Owl Creek. Daarvoor hoefden we maar 10 kilometer om te rijden. Eenmaal bij de afslag dachten we echt dat we de verkeerde afslag hadden genomen. We werden op een onverharde weg het bos ingestuurd waar de camper eigenlijk niet kon rijden. Gaten in de weg, maar we konden echt niet meer terug. Nog over een spoorwegovergang, en ja, daar verscheen de campsite, bijna niemand te vinden. Een stuk of tien rommelige plekken. Ah, toch nog iemand. Geheel achterin de campsite was een open plek met een houten picknick tafel en wat stenen bij elkaar voor het kampvuur. Verder eindigde onze plek nabij een snelstromende rivier met uitzicht op de besneeuwde bergen. Hout in overvloed aanwezig en het kampvuur maximaal opgestookt. Zouden we hier dan de beren gaan zien???