Wells Gray, dag 3

Ook vandaag begon de dag weer veelbelovend met een zonnetje, maar al snel liet de zon ons in de steek. Het raakte bewolkt maar bleef gelukkig droog zodat we toch konden doen wat we wilden doen, de wandeling naar Moul Falls.

Vanmorgen wilden de kids eerste nog even hengelen. Ik wist eigenlijk niet of forellen brood ook een lekkernij vonden maar we deden het er gewoon mee. Omdat het meer dusdanig helder was konden we de vissen gemakkelijk zien zwemmen. Bij de steiger zwommen er velen. Daar dan maar ons haakje neergelaten en gewacht. Uiteindelijk was Jesse verdwenen elders om de camping en Siena bleef trouw wachten. We zagen dat er flink aan het brood werd gehapt en ineens was het brood verdwenen...... dan maar ophalen en ja hoor, een kleine forell. Eenmaal op de kant bleek toch het beest toch wel overleveingsdrang had. Best nog sterk zo'n beest. Haakje eruit, fotootje en weer netjes teruggegooid.

Rond half elf reden we weer Wells Gray Provincial Park binnen. Bij Moul Falls konden we de camper makkelijk kwijt en de wandeling kon beginnen met dienverstande dat er beren rondliepen. Aangezien we nog steeds geen enkel teken van wat voor beer dan ook hadden gezien gingen we ervoor. Het gekke is dat je bij je eerste wandeling heel alert bent op de beren maar nu het blijkt dat ze toch best lastig waarneembaar zijn ga je daarna wat gemakkelijker mee om.

De kids vonden het leuk. Het was een klein uurtje lopen tot aan de waterval. Eenmaal bij de waterval ging het stijl naar beneden, het was nattig en blubberig maar de kids hielden zich goed. Om ons heen het geweld van de neerstortende waterval. Meestal zag je een waterval van veraf maar nu konden we heel dichtbij komen en het geweld van het water ervaren. Vooral Jesse kon er geen genoeg van krijgen, stenen gooien en door het water stappen. Heerlijk hoor die bergschoenen, waterdicht. Zonder hadden we niet gekund. Wat foto's en weer terug naar de camper, alhoewel de terugweg toch altijd langer is dan de heenweg. Uiteindelijk zijn we heen en terug ruim twee uur op pad geweest en super trots op Siena en Jesse. Het was hun eerste serieuze lange wandeling die ze met vol enthousiasme hebben uitgelopen.

Eenmaal terug op de camping kwam de zon langzaam door. We wilden toch even met het roeibootje het meertje op. Zwemvestjes aan en hollen maar. Na een paar slagen pedellen bleek de roeispaan stuk en moesten we terug. Jammer voor Siena en Jesse maar we wilden het risico niet lopen dat we niet meer terug konden. Dan maar hout zoeken in het bos voor het kampvuur en daarna had moeders heerlijke noedels gemaakt. Snel douchen en naar bed. Morgen vroeg op voor de extra lange reis naar Revelstoke.